با پیدایش فناوری بلاک چین شیوه‌های جدیدی مثل ICO و STO برای تأمین مالی به وجود آمده‌اند که بدون مشکلات ساختارهای سنتی به توسعه پروژه‌ها و استارتاپ‌ها کمک می‌کنند.
ICO یا عرضه سکه اولیه نوعی از فرایند تأمین مالی جمعی است که تفاوت اصلی آن با روش‌های فعلی تأمین سرمایه جمعی استفاده از توکن‌ها و کوین‌ها است.
در هر ICO (Initial coin offering) مفاهیمی مثل سقف سرمایه، قراردادهای هوشمند، نقشه راه و … وجود دارند که برای اجرای موفق این فرایند باید به آن‌ها توجه داشت.
در هنگام شروع یک ICO باید میان پروژه‌های مبتنی بر بلاک چین و پروژه‌های غیر بلاک چینی تفاوت قائل شد. گروه اول پتانسیل بیشتری برای جمع آوری سرمایه از طریق ICO دارند.
اما سرمایه گذاران بر روی ICO ها باید به عوامل متفاوتی در هنگام سرمایه‌گذاری توجه داشته باشند که مهم‌ترین آن‌ها مقاله سفید است.
مقاله سفید یک سند نگارشی حاوی جزییات فنی مربوط به یک پروژه است که قرار است از طریق توکن‌ها و در قالب یک ICO برای توسعه آن‌ها سرمایه جمع شود.
معمولاً پروژه‌هایی ارزش سرمایه‌گذاری دارند که در مقاله سفید آن‌ها با زبانی ساده اما دقیق نکات مربوط به پروژه توضیح داده شده باشد. همچنین سؤالات کلیدی سرمایه‌گذاران همراه با دلایل تحلیلی پاسخ داده شوند. ارائه اطلاعات دقیق درباره نحوه توزیع توکن‌ها و ارزش‌گذاری آن‌ها از دیگر نکات قابل توجه در مقاله‌های سفید برای ICO ها هستند.
با استفاده از این راهکار نوین شرکت‌ها و استارتاپ‌های فعال در حوزه بلاک چین و سایر حوزه‌ها می‌توانند در همان مرحله ایده پردازی به جذب سرمایه هم بپردازند.
به علاوه جذب سرمایه با ICO نسبت به روش‌های سنتی هزینه کمتری را به کارآفرینان تحمیل می‌کند.
با این همه عدم شفافیت قانونی ICO ها و مشاهده چندین مورد کلاه‌برداری بزرگ باعث شده تا خیلی‌ها به سراغ یک شیوه جایگزین دیگر بروند.
STO چیست و چه تفاوتی با ICO دارد؟
در جولای 2017 کمیسیون صرافی و اوراق بهادار آمریکا گزارشی منتشر کرد و در آن به بررسی پروژه DAO (Decentralized Autonomous Organization) که به معنی یک سازمان کاملاً مستقل و خودکار بدون دخالت انسان‌ها است پرداخت.
این گزارش باعث شد تا فرایند قانون‌گذاری برای ICO ها جدی‌تر شود که برخی آن را شروع دوران افول این نوع از تأمین مالی جمعی می‌دانند.
STO (Security Token Offerings) که می‌توانیم آن را عرضه توکن‌های اوراق بهادار ترجمه کنیم حالا در قامت یک روش تأمین مالی جدید مورد توجه خیلی از شرکت‌ها و استارتاپ‌ها قرار گرفته است.
در واقع STO از لحاظ مراحل اجرایی و نتیجه نهایی که همان جمع‌آوری سرمایه است تفاوت چندانی با ICO ندارد.
اما تفاوت اصلی این دو نیاز به اخذ مجوز از نهادهای قانون‌گذار برای شروع STO است. این مجوزها معمولاً توسط نهادهایی مثل کمیسیون‌های صرافی و اوراق بهادار و یا سازمان‌های فرابورس صادر می‌شوند.
هزینه حضور در فرایندهای عرضه سهام سنتی برای کسب‌وکارهای کوچک و استارتاپ‌ها بسیار سنگین است؛ اما با STO این هزینه به شدت کاهش پیدا می‌کند و حتی هزینه‌های جاری این فرایند هم خیلی کمتر می‌شود.
به هر حال این یک روند طبیعی برای همه فناوری‌ها است. فرایند تأمین مالی جمعی که برای سال‌ها فقط بر روی کاغذ بود با ظهور ICO ها متحول شد و با به‌کارگیری توکن‌ها توانست امکان سرمایه‌گذاری برای خیلی از مردم را فراهم کند.
اما حضور پرشور مردم نیازمند یک فضای قانونمندتر و شفاف‌تر در تأمین مالی جمعی بود و این نیازی است که امروز با طراحی STO به آن پاسخ داده شده است.
